گونه‌های بسیار متنوع «تئاتر کاربردی»، روش‌های بارور و رو به رشد بداهه‌پردازی و تئاتر تربیتی، امکانات چندجانبه‌ی درمانگری در «نمایش‌درمانی»، ابعاد زنده‌ی درام‌های فردی و اجتماعی در مطالعات روانشناختی، اجتماعی و مردم‌شناختی، چرخه‌ی خودگردان اقتصادی در «تئاترهای جامعه‌بنیان» (کامیونیتی)، و پرورش همه‌جانبه‌ی شخصیت اخلاقی از حیث رابطه‌ی میان خود و نقش در فلسفه‌ی اخلاق، هیچ تردیدی برای صاحب‌نظران باقی نگذاشته است که تئاتر و اجرا در تاروپود اجتماعی و تاریخی هر جامعه‌ی زنده‌ای تنیده شده و مخصوص جوامع مدرن یا غربی نیست. وقتی به ضرورت تئاتر در این ابعاد می‌اندیشیم، درمی‌یابیم که ضرورت تماشا شدن از میل کودکانه تا احساس مؤمنانه‌ای که می‌داند عالم محضر خداست دامن می‌گسترد.